van Onder zware eiken bomen
katoenen lakens op het mos
geen mens die hier kan komen
in het ommuurde bos
Zachtjes binden jouw handen
mijn botten aan jezelf
we reizen langs donk're landen
onder het rode hemelgewelf
Achter ondenkbaar ruwe lust
ruisen perkamente bladeren
je wit verkalkte aderen
je oude mond die de mijne kust
Toch kan ik het niet laten
zoekend naar wat jouw liefde is
Gehuld in duisternis
heb ik het bos verlaten
Maar tussen de nerven van mijn geest
groot verrijst je stem:
"lief popje, je bent zo zoet geweest"
katoenen lakens op het mos
geen mens die hier kan komen
in het ommuurde bos
Zachtjes binden jouw handen
mijn botten aan jezelf
we reizen langs donk're landen
onder het rode hemelgewelf
Achter ondenkbaar ruwe lust
ruisen perkamente bladeren
je wit verkalkte aderen
je oude mond die de mijne kust
Toch kan ik het niet laten
zoekend naar wat jouw liefde is
Gehuld in duisternis
heb ik het bos verlaten
Maar tussen de nerven van mijn geest
groot verrijst je stem:
"lief popje, je bent zo zoet geweest"
